Бархе аз сокинони шаҳри Душанбе аз ронандагии занҳо тавсиф карда, баъзеи дигар онро хатарбор донистанд. Ва ҳарду тараф барои тақвияти андешаи худ далел пеш оварданд:
- Баъзе занҳо ба мисли мардон шердил ҳастанд. Хуб ронандагӣ мекунанд;
- Вақте як зан сари чамбараки мошин аст, ҳатман марде ӯро ҳамроҳӣ кунад. Духтарон баъзан мусиқиро баланд кардаву ба гапи бачаҳо дода мешаванд ва тасодуф мекунанд;
- Зан ором меронад, мисли мардҳо дар роҳ сабқат намекунад;
- Занҳое, ки мусофирбарҳои ҷамъиятиро меронанд, хеле ором ҳастанд. Онҳо хуб меронанд;
- Бисёрии онҳо парвонаи ронандагиро «мехаранд»;
- Занҳои ронанда хубанд. Онҳо аз мардҳо дида боэҳтиёт меронанд;
- Ронандагии занҳо ба ман маъқул нест. Ба зан намезебад;
- Занҳое, ки ронандагӣ мекунанд, хатарнок аст. Хуб аст, ки мард мошинро идора кунад;
- Он вақт аз ронандагии занҳо намеҳаросам, ки ошиқ набошанд. Баъзан ҳушу хаёлашон банди сайругашт шуда, имкон дорад, садама кунанд.
-
Шумо дар ин бора чӣ назар доред? Фикри худро ба мо бинависед.
